Artykuł
Gołostowice
Wieś ulicówka położona u pn. podnóża Wzgórz Lipowych na wys. ok. 184 m.
Pierwsza pisana wzmianka na temat Gołostowic pochodzi z 1210 roku, gdzie używa się łacińskiej nazwy Golostovici. Nazwę tą potwierdza dokument wystawiony w 1260 roku przez Klasztor Cystersów w Kamieńcu Ząbkowickim. Dokument wymienia miejscowości, z których pobierane były dziesięciny (podatek stanowiący dziesiątą część zbieranych plonów).
Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie z czasów wczesnosłowiańskich i oznacza miejsce gołe od zadrzewienia. We wczesnym średniowieczu na obszarach gęsto porośniętych puszczą, takich miejsc, odpowiednio dużych na założenie osady, nie było zbyt wiele. Wykopaliska archeologiczne potwierdzają, że okolice Gołostowic były zaludnione już w neolicie. Z tego okresu pochodzą kamienne narzędzia: toporki, siekiery i młotki odnalezione jeszcze przez niemieckich archeologów przed 1945 rokiem. Z epoki brązu pochodzą fragmenty ceramiki oraz cmentarzysko szkieletowe, a z czasów późniejszych monety i figurka rycerza.
Następna wzmianka pisana pochodzi z 1295 roku, z dokumentu, zgodnie z którym Andreas von Prauss sprzedał Gołostowice braciom Johannowi i Konradowi von Borsnitz. W tym czasie państwo polskie, a w szczególności dzielnica śląska przechodziła okres rozbicia dzielnicowego, w którym poszczególne miejscowości, w tym Gołostowice, często zmieniały przynależność do konkretnych księstw i księstewek. Sytuacja uległa zmianie dopiero w drugiej połowie XIV wieku, kiedy wieś znalazła się w obrębie księstwa brzeskiego pod panowaniem księcia Ludwika I. Politycznie Śląsk, w tym czasie, należał już do korony czeskiej.
Ludwik I Brzeski nadał Gołostowice wraz z sąsiednimi miejscowościami: Prusami, Górką, Rakowicami, Janowiczkami i Błotnicą w lenno Goczkowi von Borschnitz w 1368 roku. Przez następne 300 lat wieś należała do rodziny Borschnitz, ostatni jej przedstawiciel Georg zmarł bezpotomnie w 1668 roku i w ten sposób Gołostowice wróciły we władanie księcia legnicko - brzesko - wołowskiego Chrystiana II, który cztery lata później zapisał wieś w testamencie swojemu tajnemu radcy baronowi Wilhelmowi Wenzlowi von Ligenau. Po śmierci barona von Ligenau posiadłość stała się własnością jego córki Luizy Wilhelminy, która w 1711 roku wniosła ją w posagu swojemu mężowi Johanowi Joachimowi grafowi von Zirotinowi radcy cesarskiemu. Od tej chwili Gołostowice były własnością rodziny von Zirotin do 1923 roku, mimo tego, że cała dzielnica śląska w 1740 roku zmieniła przynależność państwową z austriackiej na pruską. W tym czasie obowiązywała niemiecka nazwa osady - Gollschau. Ważnym wydarzeniem w dziejach wsi było utworzenie w końcu XVIII wieku folwarku, a więc mieszkańcami osady obok chłopów stali się również robotnicy rolni. W ramach królestwa Prus, a później różnych form ustrojowych państwa niemieckiego - administracyjnie, Gołostowice należały do powiatu niemczańskiego, a od 1932 roku do powiatu strzelińskiego. Według spisu z 1932 roku miejscowość liczyła 379 mieszkańców. W swoich dziejach miejscowość dotknięta była różnymi kataklizmami, z których największymi były epidemie cholery w 1634 roku i 1866 roku.
Po II wojnie światowej niemiecka ludność Gołostowic została wysiedlona, a zastąpiła ją ludność napływowa polska z kresów wschodnich i centralnej Polski. Administracyjnie Gołostowice, zaraz po II wojnie, znalazły się w powiecie strzelińskim i stanowiły jedną z 10 gromad gminy Prusy. Po likwidacji gmin weszły w skład gromady Kondratowice. Reforma z 1975 roku wprowadziła w Polsce dwustopniowy podział administracyjny, zgodnie z którym Gołostowice weszły w skład gminy Łagiewniki, a następnie po jej podziale w 1981 roku znalazły się w gminie Kondratowice. Ciekawa jest zagroda Nr 3 składająca się z domu mieszkalnego jednopiętrowego z kolebkowymi stropami nad parterem oraz obory, stajni i stodoły murowanych z połowy XIX w. Ładna jest tu też kuta brama wjazdowa. Przy posesji Nr 37 ciekawy okaz jałowca pospolitego o obwodzie pnia 40 cm. We wsi pomnik mieszkańców poległych w I wojnie światowej oraz nowa kapliczka. Jest tu 51 gospodarstw rolnych. Mieszkańcy prowadzą uprawy i hodowlę tradycyjną. Pod Nr 32 mieszka p. Andrzej Michalski – mistrz kowalski, który swój warsztat przywiózł z Trembowli. Posiada on stare urządzenia kuźni.We wsi jest świetlica oraz sklep spożywczo-przemysłowy.
Pierwsza pisana wzmianka na temat Gołostowic pochodzi z 1210 roku, gdzie używa się łacińskiej nazwy Golostovici. Nazwę tą potwierdza dokument wystawiony w 1260 roku przez Klasztor Cystersów w Kamieńcu Ząbkowickim. Dokument wymienia miejscowości, z których pobierane były dziesięciny (podatek stanowiący dziesiątą część zbieranych plonów).
Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie z czasów wczesnosłowiańskich i oznacza miejsce gołe od zadrzewienia. We wczesnym średniowieczu na obszarach gęsto porośniętych puszczą, takich miejsc, odpowiednio dużych na założenie osady, nie było zbyt wiele. Wykopaliska archeologiczne potwierdzają, że okolice Gołostowic były zaludnione już w neolicie. Z tego okresu pochodzą kamienne narzędzia: toporki, siekiery i młotki odnalezione jeszcze przez niemieckich archeologów przed 1945 rokiem. Z epoki brązu pochodzą fragmenty ceramiki oraz cmentarzysko szkieletowe, a z czasów późniejszych monety i figurka rycerza.
Następna wzmianka pisana pochodzi z 1295 roku, z dokumentu, zgodnie z którym Andreas von Prauss sprzedał Gołostowice braciom Johannowi i Konradowi von Borsnitz. W tym czasie państwo polskie, a w szczególności dzielnica śląska przechodziła okres rozbicia dzielnicowego, w którym poszczególne miejscowości, w tym Gołostowice, często zmieniały przynależność do konkretnych księstw i księstewek. Sytuacja uległa zmianie dopiero w drugiej połowie XIV wieku, kiedy wieś znalazła się w obrębie księstwa brzeskiego pod panowaniem księcia Ludwika I. Politycznie Śląsk, w tym czasie, należał już do korony czeskiej.
Ludwik I Brzeski nadał Gołostowice wraz z sąsiednimi miejscowościami: Prusami, Górką, Rakowicami, Janowiczkami i Błotnicą w lenno Goczkowi von Borschnitz w 1368 roku. Przez następne 300 lat wieś należała do rodziny Borschnitz, ostatni jej przedstawiciel Georg zmarł bezpotomnie w 1668 roku i w ten sposób Gołostowice wróciły we władanie księcia legnicko - brzesko - wołowskiego Chrystiana II, który cztery lata później zapisał wieś w testamencie swojemu tajnemu radcy baronowi Wilhelmowi Wenzlowi von Ligenau. Po śmierci barona von Ligenau posiadłość stała się własnością jego córki Luizy Wilhelminy, która w 1711 roku wniosła ją w posagu swojemu mężowi Johanowi Joachimowi grafowi von Zirotinowi radcy cesarskiemu. Od tej chwili Gołostowice były własnością rodziny von Zirotin do 1923 roku, mimo tego, że cała dzielnica śląska w 1740 roku zmieniła przynależność państwową z austriackiej na pruską. W tym czasie obowiązywała niemiecka nazwa osady - Gollschau. Ważnym wydarzeniem w dziejach wsi było utworzenie w końcu XVIII wieku folwarku, a więc mieszkańcami osady obok chłopów stali się również robotnicy rolni. W ramach królestwa Prus, a później różnych form ustrojowych państwa niemieckiego - administracyjnie, Gołostowice należały do powiatu niemczańskiego, a od 1932 roku do powiatu strzelińskiego. Według spisu z 1932 roku miejscowość liczyła 379 mieszkańców. W swoich dziejach miejscowość dotknięta była różnymi kataklizmami, z których największymi były epidemie cholery w 1634 roku i 1866 roku.
Po II wojnie światowej niemiecka ludność Gołostowic została wysiedlona, a zastąpiła ją ludność napływowa polska z kresów wschodnich i centralnej Polski. Administracyjnie Gołostowice, zaraz po II wojnie, znalazły się w powiecie strzelińskim i stanowiły jedną z 10 gromad gminy Prusy. Po likwidacji gmin weszły w skład gromady Kondratowice. Reforma z 1975 roku wprowadziła w Polsce dwustopniowy podział administracyjny, zgodnie z którym Gołostowice weszły w skład gminy Łagiewniki, a następnie po jej podziale w 1981 roku znalazły się w gminie Kondratowice. Ciekawa jest zagroda Nr 3 składająca się z domu mieszkalnego jednopiętrowego z kolebkowymi stropami nad parterem oraz obory, stajni i stodoły murowanych z połowy XIX w. Ładna jest tu też kuta brama wjazdowa. Przy posesji Nr 37 ciekawy okaz jałowca pospolitego o obwodzie pnia 40 cm. We wsi pomnik mieszkańców poległych w I wojnie światowej oraz nowa kapliczka. Jest tu 51 gospodarstw rolnych. Mieszkańcy prowadzą uprawy i hodowlę tradycyjną. Pod Nr 32 mieszka p. Andrzej Michalski – mistrz kowalski, który swój warsztat przywiózł z Trembowli. Posiada on stare urządzenia kuźni.We wsi jest świetlica oraz sklep spożywczo-przemysłowy.
Wojciech Bochnak